Sucha ziemia taki głos wydaje, jakbyś w puste drzwi, lękliwą pukał pięscią.

Syn Bobera. rozdział 14. "Niebo świszczało, ale to nie wiatr panoszył się pośród rzadkich chmur".

Jeśli umrzesz, to tylko przy mnie.

SCENA 180

ARESZT ŚLEDCZY. POKÓJ WIDZEŃ.

Pusty pokój widzeń. Adwokat wchodzi, kładzie teczkę na stoliku. Nerwowo przechadza się. Do pokoju widzeń wchodzi M.

ADWOKAT

Prokurator ujawnił motyw.

M.

Jaki motyw?

ADWOKAT (obrusza się)

Jak to jaki? Motyw pana działania.

M.

Niech pan mnie nie obraża.

ADWOKAT (nachyla się) (szept)

Prokurator twierdzi, że usuwa pan wszystkich, którzy wiedzieli o wypadku Edwarda Tkaczyka.

M.

(robi zaskoczoną minę)

Kogo?

ADWOKAT

No to ja pytam kogo! Jak mam pana bronić, skoro nic nie wiem o Edwardzie Tkaczyku. I nic pewnie bym nie wiedział, gdybym dziś nie przechwycił tej informacji.

M. (szczerze zaskoczony)

Ale ja nie znam żadnego Edwarda Tkaczyka. Miałem przed chwilą dziwne odwiedziny, ale…

(kręci głową)

Nie wiem kim jest jakiś Tkaczyk.

ADWOKAT

Kim był…

M. (powtarza automatycznie) (jakby się sam poprawiał)

Czy tam: „kim był”. (podnosi głowę) Jak to był?

ADWOKAT

Czy pan myśli, że przyszedłem tu żartować? Prokurator zbiera dowody, że usuwa pan wszystkich, którzy wiedzieli o śmierci Edwarda Tkaczyka. (podnosi głos) Tylko dlaczego ja nic o tym nie wiem?

(M. nie odpowiada)

I nie ma żadnego znaczenia, że to zdarzyło się 30 lat temu na jakimś obozie.

M.

(blednie) (na twarzy przerażenie) (w oczach gonitwa myśli i nagle zrezygnowanie i strach) (po długiej przerwie) (Adwokat, który do tej pory wpatrywał się w M. podchodzi do okna. Wkłada ręce w kieszenie i ostentacyjnie wydycha powietrze) (M. ukrywa twarz w otwartych dłoniach)

M. (bardzo niewyraźnie)

ADWOKAT

Panie Adamie, proszę mnie posłuchać. Przyjechałem do pana, bo pojutrze sąd ma podjąć decyzję o tym, czy przedłuży panu areszt, czy wypuści i będzie pan odpowiada z wolnej stopy.